11 października 1918 roku

Wśród zakurzonych ksiąg znalazłem moje zapiski. Nawet nie wiem co skłoniło mnie do czytania tego. Ale jednak bordowe skórzane oprawy zbyt bardzo kusiły, nie potrafiłem ulec pokusie.
Ostatnie zapiski pochodzą z 1798. Tyle lat minęło od kiedy opuściłem Volterę. Nie powiem było mi dobrze u boku Ara, Kajusza i Marka, ale ile można w tym było tkwić. Nigdy nienawidziłem tego kim się stałem, chciałem stać się lepszy, chociaż i tak jestem skazany na potępienie.

Co do mojego nędznego życia, dużo się w nim nie zmieniło. Skończyłem medycynę, aktualnie pracuje w szpitalu w Chicago. Zaraz właśnie zaczynam nocą zmianę. Kolejny dzień w pracy, w której mogę oderwać się od samotności i od ciągłego udręczania się nad sobą. Ale oglądanie umierających ludzi, błagających o życie, staję się moją udręką. Ile dałbym za to by być w ich miejscu, by pozbyć się wszystkich moich grzechów, by wreszcie stąd odejść. Chyba po prostu tchórzę, ale od początku nie potrafię znaleźć pozytywnych aspektów w moim nowym życiu. Czy mogę być lepszy? Czy kiedykolwiek przestanę być samotny? Czy Bóg mimo moich wad, pokażę mi drogę, którą mam podążać?

Ostatnio edytowany przez Carlisle (2010-04-02 10:43:56)

16 października 1918 roku

Kto by pomyślał, że ten chłopak będzie się tyle trzymał. Był silniejszy niż mi się to wydawało. Jego organizm mimo, że stawał się coraz słabszy walczył. Nie poddawał się, aż do dzisiaj. Podjąłem decyzję. Zastanawiałem się nad tym bardzo długo, ale innego wyjścia nie miałem. Musiałem dotrzymać obietnicy, nie mogłem pozwolić mu po prostu umrzeć, wiedząc, że jego matka na mnie liczyła i powierzyła mi opiekę nad nim.
Wahałem się jeszcze. Gdy siedziałem przy jego łóżku, rozważałem wszystkie za i przeciw. Lecz w końcu zrobiłem to, nie wiem jakim cudem zdołałem odsunąć się od niego w odpowiednim czasie. Nie mam pojęcia czy się udało. Liczę na to, że jego agonia się wreszcie skończy, a potem nie pozostanie nam nic innego. Będziemy musieli opuścić Chicago.

Jedyne co mnie martwi to, to czy zdołam opanować jego wampirzą naturę. Czy nauczy się być taki jak ja. Czy dostosuje się do moich zasad.. I czy nie znienawidzi mnie za to czego zdołałem się dopuścić.. W końcu zadecydowałem o jego życiu.. O życiu, którego ja nienawidzę..

10 sierpień 1920 roku, Biloxi.

Cały czas nie mogę uwierzyć, że moi rodzice mogli mi zrobić coś takiego. Oddać swoje własne dziecko do Szpitala Psychiatrycznego? Jak można! Nienawidziłam ich za to. Byłam sama, odizolowana od świata. Zamknięta w małym pokoiku. Westchnęłam cicho, czując ciepłe łzy, które po raz kolejny spływały po moich policzkach. Podeszłam do okna i złapałam za stalowe kraty. Zobaczyłam to, co zwykle: Szare, smutne niebo, ogołocone drzewa.. Bez cienia uśmiechu, pozytywnego nastawienia. Nic, co chociaż trochę polepszyłoby mi humor. Moje serce, tak bardzo pragnęło chociaż odrobiny uczucia. Niedługo mieli przyjść lekarze z kolejną dawką leków. Odeszłam od okna i skuliłam się na łóżku, chowając twarz w poduszkę. Znowu zaczęłam cicho płakać. Próbowałam zasnąć, ale kiedy tylko zamknęłam oczy, nawiedzały mnie koszmary. I tak było codziennie..

Kilka godzin później.

Siedziałam skulona, na brzegu łóżka. Nogi oplecione moimi kruchymi dłońmi, broda oparta na kolanach. Kiwałam się na boki, wpatrując tępo w drzwi, które uchyliły się nagle.
- Mary Alice Brandon.. - usłyszałam męski głos, który pieścił moje uszy, jednak i napawał strachem. Mężczyzna znalazł się obok mnie i ujął moją dłoń. Wzdrygnęłam się, gdyż jego dłoń była chłodna. Podniosłam głowę i zobaczyłam jego bladą twarz. Włosy były splątane w niedbały kucyk. Wziął głęboki wdech i zasyczał cicho. Wbił we mnie wzrok. Moje serce zabiło mocniej. Jego tęczówki były krwistoczerwone. Uśmiechnął się szeroko, ukazując swoje białe kły. I wtedy wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ni stąd, ni zowąd zjawiła się przy nas kolejna postać, w fartuchu i odepchnęła ode mnie mojego towarzysza. Z niesamowitą szybkością, skakali na siebie. Może moja matka nie bez powodu oddała mnie do tego zakładu? Może rzeczywiście, coś było nie tak z moją głową?
Starszy mężczyzna, który zjawił się tutaj przed chwilą, ukucnął przy mnie. Musiał być jednym z lekarzy.
- Co się dzieje? - wydusiłam z siebie. Lekarz nie dopowiedział. wyciągnął karteczkę i długopis, nabazgrał coś i wrzucił karteczkę do kieszeni moich spodni. Nie miałam zamiaru teraz patrzeć, co tam napisał. Spojrzałam na niego. Ciemne, niemalże czarne oczy, siwe włosy, blada cera.
- Alice, to dla twojego dobra... - szepnął i tak jak uprzednio blondyn - złapał moją rękę. Poczułam ukłucie w okolicach szyi. Lekarz zniknął gdzieś, położyłam się na ziemi, a przez moje ciało przeszedł niesamowity dreszcz, poprzedzający niesamowicie palący ogień. Krzyknęłam głośno.
Ogień wzmocnił się, płonęłam. Serce waliło jak opętane, ciało wyginało się, jakby było z gumy.
Umierałam.

2 września 1948 roku, Filadelfia.

Minęło dwadzieścia osiem lat. Nauczyłam się skradać, szybciej polować. Kontrolowałam się i nie zabiłam żadnego człowieka. Podczas mojej drogi zatrzymywałam się często, pytałam ludzi o Jaspera. Ale nikt nie wiedział, kim jest mój Anioł. Nie poddawałam się. Szukałam go uparcie.

<przekracza granicę miasta><zaczęło padać><wchodzi do pobliskiego baru> Wizja.. <szepnęła, zajmując miejsce przy stoliku> Tak, zgadza się! Obskurny bar, pełen dymu... <momentalnie rozpromienia się> Jasper, pospiesz się. Nie mogę się doczekać! <założyła nogę na nogę i rozejrzała się po pomieszczeniu> "Podać coś?" <usłyszała głos kelnerki, która uśmiechała się delikatnie> Nie, dziękuję. Czekam na kogoś. <odparła uśmiechnięta><dziewczyna pokiwała głową i podeszła do stolika obok><oparła się o blat stołu> Jasper, Jasper.. <mamrocze pod nosem><wbija wzrok w stół><nagle poczuła zapach o wiele słodszy od zapachu człowieka><nie mogąc się powstrzymać i podniosła głowę><jej oczy zabłysły, uśmiech rozciągnął się po całej twarzy><wstała i podeszła wolnym krokiem do Jaspera> Kazałeś mi na siebie długo czekać. <zaśmiała się cicho><chłopak wyraźnie zaniemówił><chłopak skłonił się szarmancko, jak na dżentelmena z południa przystało i ujął jej dłoń> "Przykro mi to słyszeć". <mruknął, zdziwiony, a swoimi wąskimi ustami musnął zewnętrzną stronę jej dłoni i natychmiast się wyprostował><Alice uśmiechnęła się szeroko><dostrzegła, że walczy sam w sobą> Zapomniałam, że nie ma takiej samokontroli. <przygryzłam lekko dolną wargę> Chodź, widzę jak się męczysz. <uśmiechnęła się do niego delikatnie><poczuła wielką ulgę> Bałam się, że już nigdy się nie zjawi. <westchnęłam><pociągnęła  m Jaspera za rękę i wyciągnęłam go na zewnątrz> Chodź do lasu, bo ktoś nas zauważy. <szepnęła brunetka><Jasper w ogóle się nie odzywał><Alice uśmiechnęła się rozbawiona> A więc jestem Alice, i szukam Cię od dwudziestu ośmiu lat. <oznajmiła><Chłopak wytrzeszczył lekko oczy ze zdziwienia> "Skąd wiedziałaś, że będę w barze?" <zapytał> Widzę przyszłość. I zobaczyłam Ciebie w barze. <wzruszyłam ramionami> Piję krew zwierząt. <uśmiechnęłam się> Tak robią Cullenowie. To rodzina wampirów, których musimy znaleźć. <chłopak nie mógł uwierzyć> "Krew zwierząt?" <szepnął> Tak. <pokiwała głową> I pomogę CI przejść na tą dietę. <przekrzywiłam głowę> "Ja jestem potworem. Potworem Alice. Nie dam rady być taki jak ty i Cullenowie. Nie dam rady pić zwierzęcej krwi." <mruknął><ścisnęłam jego rękę uśmiechając się delikatnie> Dasz radę. Wierzę w Ciebie. Widziałam to. Będziemy z nimi razem, będziemy rodziną. A Ty zmienisz dietę. <szepnęła> Musimy ich znaleźć. Chodź. <ruszyła biegiem w głąb lasu><...>

<Wchodzi do salonu, nie widząc nikogo z rodziny, bierze swoją czarną skórzaną teczkę i kieruje się do wyjścia> <Przy drzwiach sprawdza jeszcze kieszeń w poszukiwaniu kluczyków> <Wyczuwając dłonią kluczę, bez zastanowienia wychodzi z ogromnego białego domu> <Wchodzi do swojego czarnego samochodu, wkłada kluczyki do stacyjki, odpala samochód, po czym rusza prosto do szpitala><...> <Będąc już na miejscu, kieruje się prosto w stronę budynku, wchodzi do środka, wita się skinieniem głowy z pielęgniarkami i innym personelem> <Idzie do swojego gabinetu, gdzie przebiera się> <Wychodzi, zaczynając poranny obchód> <Po skończonym obchodzie wraca do swojego gabinetu> <Siada wygodnie w swoim skórzanym fotelu, czytając jedną z książek medycznych> <Po chwili do pokoju wchodzi pielęgniarka> "Doktorze Carlisle, pacjent z dziesiątki jest już gotowy do operacji.." <Rzekła, uśmiechając się> A co tam dzisiaj mamy? <Spytał odwzajemniając uśmiech> "Bajpasy.." <Odpowiedziała, a głos nieco się jej załamał> Zaraz przyjdę.. <Powiedział pewnie, po czym podniósł się z fotela i odłożył książkę na biurku> <Wyszedł z gabinetu, kierując się prosto na salę operacyjną> <...> <Po zakończonej zmianie, wraca do domu> <Wchodzi do środka, siadając wygodnie w fotelu> <Bierze w dłoń pilot, włączając jakiś program z informacjami> <Widząc wchodzącą do salonu Esme, uśmiecha się do niej> <Wskazuje jej miejsce obok siebie, gdy ta siada, obejmuje ją ramieniem> "Jak tam w pracy?" <Spytała, również się uśmiechając> W porządku.. <Odpowiedział zerkając na ukochaną> A jak tam Edward? <Rzekł trochę zaniepokojony obecnym stanem syna> "Ciężko mu cokolwiek wytłumaczyć.." <Wzdycha, zakładając włosy za uszy>

KILKA LAT PÓŹNIEJ

<...> <Spogląda na ojca, uśmiechając się do niego> Lot? Męczący. <Stwierdza, idąc za nim> <Wchodzi do samochodu, w tym samym czasie, Charlie pakuje walizkę do bagażnika> <Ruszają prosto do Forks> <...>